φωτογραφίες Καρατζόγλου από το Πανηγύρι 2015 για τον Π.Σ. Δοξάτου

Ίπποι αγέρωχοι και αναβάτες δεινοί καλπάζουν σθεναρά σε κούρσα αντοχής, που συνδέει το τέρμα του σήμερα με την αφετηρία του χθες, τη χαμένη πίσω από τα σύννεφα σκόνης του χρόνου. Ανάμεσα στο «τότε» και το  «τώρα» το Δοξάτο τροχάζει σταθερά με τις μνήμες του ξέπλεκες στην πνοή των τεσσάρων ανέμων της ιστορίας.

κάρτες του Ιππικού Συλλόγου  Δοξάτου

φωτ. Κων . Βιδάκης κείμενο Χρίστος Φαράκλας

Το άλογο, ο μύθος, ο σύντροφος του Δοξατιανού, στην ειρήνη και στον πόλεμο, το αφοσιωμένο, το περήφανο και πιστό άλογο.

Σύμβολο και ενσάρκωση της αδάμαστης φύσης

Η σχέση του αλόγου με το Δοξατιανό υπήρξε μοναδική, για όλες τις αγροτικές εργασίες, αλλά και στις μεταφορές, στο εμπόριο, στον πόλεμο και στην ψυχαγωγία Ως πολύτιμος βοηθός του Δοξατιανού χρησιμοποιήθηκε επί αιώνες για την εκτέλεση αγροτικών εργασιών, όπως ο αλωνισμός, η άροση, η κτηνοτροφία. Θα δώσει την κίνηση στους μυλόλιθους για το άλεσμα δημητριακών και θα κινήσει το γεράνι για την άντληση νερού από το πηγάδι

Πρωταγωνιστής το ίδιο και στην αμπελουργία 

Τόπος εύφορος η περιοχή μας και συνδεδεμένος από την αρχαιότητα όχι μόνο με την αμπελουργία, αλλά και με διάφορα δρώμενα της λατρείας του Διονύσου.

Εκστασιασμένοι οι μύστες του Βάκχου, προσπαθούν να ξυπνήσουν τη φύση με κάθε μέσο για να ξεκινήσει το όμορφο έργο της βλάστησης και της δημιουργίας. Τα ίδια αισθήματα νιώθει και ο αναβάτης, όταν καλπάζει  και μάλιστα όχι με ένα ξένο άλογο, αλλά μ’ αυτόν τον σύντροφο του,  το αναπόσπαστο  κομμάτι του εαυτού του, που του εμπνέει μοναδική διάθεση  ελευθερίας, για έναν αχαλίνωτο καλπασμό.  Τα ποδοβολητά των αλόγων, το χλιμίντρισμα τους, οι ατέλειωτοι  ήχοι του ζουρνά και του νταουλιού θα σύρουν τους Δοξατιανούς στην αυλή της εκκλησιάς για τον τρανό χορό.